Haziran bitti ama koşuşturma bitmedi. Bursa’da 4 gün kaldıktan sonra anneannem ve annemlerle güneye indik. İlk durağımız Kuşadası’ydı. Şunu bir daha anladım: Kuşadası gün gittikçe anlamını yitiriyor. Mahvediyorlar kenti. Ama gariptir denizi hala çok güzel. Nerde o çocukluğumun Kuşadası’sı!
Ertesi gün bu sefer 2. dereceden kuzenim olan Evren Sungur’un düğününe katılmak için Muğla’ya gittik. Bu arada belirtmem gerek, Evren Abi Amerika’da yaşıyor ve gelin de Tayvanlı, yani düğün baştan sürprizlere gebeydi. Neyse Muğla’ya varıp otele yerleştik. Annemler 2 olmadan gitmeye hazırlandı. Ben ses çıkarmadım ama düğün için çok erken olduğu açıktı. Neyse düğünün yapılacağı Muğla’nın yaylası diye adlandırılan mevkideki ailenin çiftlik evine doğru yola koyulduk. İlk gelişme çok erken yaşandı, daha yayla yolunu sorarken düğüne giden bir arabaya rastladık. (Meğerse düğün 1000 kişilikmiş!) Daha eve gelmeden ‘DÜĞÜN EVİNE GİDER’ tabelasına rastladık. Biraz ilerde ise ‘DÜĞÜNE GELENLER İÇİN PARK YERİ’ tabelasına rastladık ki ben ilk dumurumu yaşadım. Çiftliğe girince ise esas dumuru yaşadım: Düğün çoktan başlamıştı! Saat daha 2.30’du. 3.5 dönümlük araziye tamamen masa atılmış, bazıları dolu, davul-zurna ikilisi almış başını, her yerde gözünü sevdiğim Yörük kadınları, gelinle damat da köşede gelenleri karşılayıp gidenleri uğurluyor. Yani durmadan (yaklaşık 10’a kadar) birileri oturup birileri kalktı. Gelenlere hemen keşkek, etli nohut, kuru fasulye, pilav, salata, yoğurtlu kızartma ve sütlaçtan oluşan yemek takdim ediliyor. İçki sınırsız, bahçenin ortasında bar kurulmuş zaten. İsteyenler oynuyor. Tam bir cümbüş yani. Bu arada damat ile gelinin arkadaşları 6’ya doğru geldi, uluslar arası bir topluluk: Hintli, Trinabad&Tobaccolu, Rus, vs. Bu hengamede kına töreni yapıldı! Tayvanlı’ya Yörük kıyafeti giydirdiler ve kına yaktılar. Kızın etrafı kadınlarla çevrildi. Sonradan annem anlattı, kına yakılınca, arka planda da ‘Yüksek Yüksek Tepelere’ çalarken herkes “Ağla! Ağla!” diye tempo tutmaya başlamış. Ama gelin Türkçe bilmiyor, gülerek onlara bakmış “Ne diyor bunlar şimdi?” anlamında. Ben yarıldım tabii. Biz 11 buçuktan sonra kalkabildik ki daha düğün devam ediyordu!
Ertesi gün kahvaltıdan sonra Gökova’ya geçtik. Çünkü düğünün kokteyli buradaki bir otelde yapılacaktı. Aslında Gökova bir bölge adı, yerleşim adı değil. Akyaka beldesi Gökova’nın tek yerleşimi. Biz de kokteylin yapılacağı otele yerleştik. Sonra küçük bir tur attım beldede. Şirin bir belde, beyaz evler, ufak bir plaj, etraf sarp dağlarla çevrili, Ören’den (Milas’taki Ören) farkı yok. 4 gibi annem, babam ve ben Azmak turuna çıktık. 30 dakikalık tur denizden
1 gün daha Akyaka’da kaldık. Onda da 9 saatlik bir tekne turuna katıldık. Güzeldi gerçekten. Ege’ye hayranım zaten. Dağların denizle buluşması, makiler, denizin enfes tonlarına çocukluktan hastayım. Teknenin tepesinden güneşlenerek, kulağımda iPod, enfes manzarayı seyre daldım. Akbük, Cleopatra Plajı (buranın kumları çok özelmiş (!), koruma altında, girişi 10 YTL ama Kadınlar Denizi’nden pek farkı yok), Altınkum ve Lacivert Koyu’nda yüzdüm. Deniz çok güzel gerçekten ama burası bence 2 yolla gezilmeli ve ikisinde de araba kullanılmamalı:
1) Ören’den başlayarak yürüyerek. Sırtta çanta, ayakta terlik ve mayo, yanında ufak bir erzak ve çadır. Datça’ya kadar.
2) Mavi yolculuk. Yavaş yavaş, keyfe vararak.
Bursa’dan çıkışın 5. günü ufak bir Milas yaparak (dedemin mezarını ziyaret ettik ve bal aldık) Kuşadası’na döndük. Ertesi gün ise yine Bursa’daydım.
Bu ufak yolculuktan şu 2 kararla döndüm: Çok yakın bir arkadaş ve ya akrabamın olmadıkça asla düğüne katılmayacağım ve evlenirsem – ki çok zor – düğün yapmayacağım. İkincisi ise, kısmet olursa Çanakkale-Antakya sahil gezisini tek başıma da olsa yapacağım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder